Patronką kobiet noszących to imię jest święta Glafira z Amazji. Żyła ona na początku IV wieku i była służącą żony cesarza rzymskiego imieniem Licyniusz. Dziewczynę cechowała niespotykana uroda, więc po pewnym czasie, cesarz zaczął namawiać ją do czynów nierządnych. Przestraszona Glafira postanowiła powiedzieć o tym swojej Pani. Żona Licyniusza kochała swoją służkę jak córkę, pomogła jej więc uciec z dworu by ta, nie została zhańbiona.
Kobiety stwierdziły, że Glafira przebierze się za mężczyznę i pod osłoną nocy ucieknie z miasta. Cesarzowa dała jej przy okazji wiele pieniędzy i nakazała wydać je na budowę kościoła. Glafira opuściła więc dwór i udała się w niebezpieczną i długą drogę, której celem była Armenia. Chcąc zebrać siły do dalszej podróży, zatrzymała się w mieście Amasya, gdzie poznała tamtejszego biskupa. Duchowny zaproponował dziewczynie schronienie i otoczył ją opieką.
Niestety po jakimś czasie, dowiedział się o tym cesarz Licyniusz i nakazał sprowadzić biskupa i Glafirę przed swoje oblicze. Nim jego namiestnicy dotarli jednak do Amasya, dziewczyna zmarła we śnie. Mówi się, że Bóg chcąc oszczędzić jej cierpienia i bólu, wziął ją przedwcześnie do siebie.
Święta Glafira Amasia, dziewica, była wstydliwą pełną bojaźni Bożej służącą żony cesarza Licyniusza. Niewinność i uroda Glafiry były tak duże, że cesarz zapragnął posiąść dziewicę. Ta, opowiedziała wszystko cesarzowej, która pomogła służce opuścić po kryjomu, w męskim przebraniu dwór. Dając jej pieniądze do przekazania na budowę kościoła. Glafira na drodze do Armenii zatrzymała się w mieście Amasya, gdzie miejscowy biskup, Bazyli, dał jej schronienie.
Glafira zmarła ok. 322r.
